Eén veur één sloa ik de bladzieden om. t Meeste komt me geliek bekend veur, sums stijt Ria der bij op, voaker ik zulf en t is aalmoal lichter en gruuner as ik me herinner. n Poar oavenden is Ria met t soamenstellen van t fotoboek bezeg west en tröts zit ze noast me; geregeld gijt heur vinger even noar wat biezunders of ze vult aan, zeker as ik niet meteen wiet woar t is: ‘doar hemmen we de eerste dag zwommen’ of ‘nee, dit gebaauw stijt bij de olde hoaven.’ Dan knik ik, want voak wiet ik t dan wel weer.
‘Dien foto zit der niet bij.’ Zo onverwacht zeit Ria t, dat ik vergeet te knikken. Veur ze mien haand pakt, striekt ze gaauw even over mien waang: ‘dat komt omdat die foto niet moakt is.’
En we stoan weer haand ien haand tegen n waarme muur leund en luustern noar n jonge stroatmuzikant, n swaarte man met n gitaar; hij zingt mooier as Tracy Chapman t zulf ooit doen zel. Argens wil ik metzingen, mor der komt gien geluud en ik vuul Ria’s haand ien mienent en ik vernem dat twee veurzichtege troanen begunnen te glieren en ik loat het gebeuren. Ik loat alles gebeuren want der is niks aans. Allent wij drie bestoan.
Noa de leste akkoorden zet de muzikant zien gitaar ien n stander, stijt op en lopt noar veuren. Toegelieks loat ik Ria lös en doe ok n poar stappen. We omhelzen nkander, of waas t zo òfproat, en duudlek klinkt ons: ‘Thank you!’
‘Wat denkststoe?’ Ria’s lippen vuul ik zaacht laangs mien oor strieken as ze t fluustert. n Mement wacht ze nog, pakt dan n buusdoekje en veegt mien wangen dreug.