Requiem veur twee bruggen brengt
ok zunder rolstoelen n bult mensen
bij mekoar, op e fiets of wandelnd,
de jazzen over d’aarm, nog warm zat.
De benoale boerenbruloft met e toart
van stro levert n schitternd lied op.
d’Acteurs runnen rond op e iesboan,
Anonymus ien sangen vragt: ‘Kovvie?’
Ik schud mien kop, kiek noar de lu
ien e partytent, veur driekwart volstopt.
t Is ienienen stil, de trouwdag wordt
tot kolle doodgoandag ombatterijd.
De kiekers kommen langzoam ien t èn
as de muzikant de moat slagt op zien
omfloerste trom. Bij t kenoal aanland
is t n verdrietege toestand, veul licht
en madrigoalen, groot orkest, sirenen
die aan e spoorbrug hangen. De plons
ien t kolle wotter van e brudegom dut
zien vrouw vliegen, wij lopen apmoal.
Ik kan niet vliegen! Deurdringend
klinkt de stem van e hoofdrolspeulster
over t kenoalwotter, hangend aan e
kroan. Ik kán niet, toch vliegt ze.
Maank jongelu en oldere kiekers
schuuf ik noar de kunstege loopbrug
die Zuud wiebelnd met Noord verbindt,
aanpeerdjed deur dreunende meziek.
Aan d’overkaant kieken we nijsgiereg
noar de lichtstroalde boodschap die
dudelk moakt dat t doan is, de vuurpiel
knalt as n rood uutroepteken ien e lucht.