Zes week terug was Jan bij Betty west om soep te eten. Ze zollen soamen noar de Dag van de Grunneger Toal, mor dat gien om de Corona niet deur. De soepeterij ien Zuudhörn was een mooie pleister op de wonde west.
Ze kenden mekoar natuurlek al langer, mor op die zotterdag wadden ze toch hiel wat wiezer worden van mekoar. Jan was al 15 joar weduwnoar en had een zeun die ien Zweden woonde zien vraauw en 2 kiender. Hij zag ze niet zo voak, want de reis noar Zweden was em te laang. Buutendes had hij et niet zo op de Zweden. Die hielden altied al annerhaalf meter òfstand.
Betty had gien kiender en heur man was 2 joar terug störven deur de wintergriep. Ien één week was er van een gezonde vent, via et UMCG ien de kist belaand. Ze kon der nog steeds niet bij.
Vandoar dat Betty nou ok zo veurzichteg was. Ze wis was het was.
Beiden hadden ze niet veul aanloop thuus. Jan had zien vertier ien het verzörgingstehuus, dat drekst ok dienst dee as dörpshuus. Hij schonk kovvie veur de bewoners, sjoelde, koartte en dronk middag’s met de mannen een borreltje en dan speulde Jan veur de DeeJay. Die maalhaalsen nuumden hem Piet van Dijken, want Jan was laang, had ook flink bosje wit hoar en kon Piet ok wel aardig noapraten ja! En Jan was lid van het 4-mei-comité ien et dorp. Jan was in 45 geboren, mor hij had zien pabbe nooit kent, doodschoten op Appelbaargen. De Dodenherdenking was veur Jan altied al belangriek west en doar was er nou ok nog veur bezig. Misschien kon et nog deur goan en dan moeten je der wel op veurbereid weeden.
Betty was ook meer uut dan thuus. Ze verzorgde twee oldere doames uut Zuudhörn en was vrijwilleger ien t Zonnehuus. Beide doames perbeerde ze nou ok zo goed en zo kwoad as t kon te bezoeken. Ze had heur aaigenmoakte mondkapke veur en dee plastic handschoenen aan. Ze dee bodschappen bij de Poi’s, hoalde medicienen bij de apotheek en zörgde veur de bloemkes. Zonnehuus was hermetisch gesloten.
Betty had Jan vroagd of er woensdagoavend weer kwam te rummicuppen en de zundag doarop hadden ze toch een ritje laangs de koolzoadvelden moakt. Met de Poasen hadden ze Dr Denker soamen moakt en toen Jan noa de twee borrel zee: ‘Nee niet meer, ik moet nog noar huus rieden’, schonk Betty deur en zee, ik heb boven nog een sloapkommer, doe blifst mor gezelleg hier, dan moak we morregn die verrekte puzzel òf. We hemmen de helft nog mor vonden.
De volgende morregn noa de poaseier hadden ze vakje 1, vraauw ien de tuun, oh verrek das een hofdame, as leste vonden en dronken ze een glaske port op et mooie teamwerk.
‘As t annermoal weer komst, moest eefkes wat extra kleren metnimmen Jan, dan hest hier altied wat op reserve’, had Betty die oavend zijt en Jan was nou om t aander dag bij heur ien Zuudhörn. Tussendeur schonk er kovvie en speulde er veur DeeJay Piet, gaf thuus zien planten wat extra wotter en de goldvis wat voer. En dan huppekee weer richting Zuudhörn, meestieds met een deuske sukkeloa of een boske bloemen onner de arm.
Dizze week had Jan bericht kregen van het 4-mei-commité, dat de Dodenherdenking wel deurging, mor hiel aans, omdat ze niet op een kluutje stoan mochten.
Betty en Jan hadden besloten dat ze niet zollen goan. Niet omdat ze gien respect veur de slachtoffers hadden, mor juust om meer slachtoffers te veurkommen. Ze hadden een aaigen altaartje moakt met de foto’s van hun verstörven wederhelften en Jan zien pabbe. Bij hun geliefden zollen ze twee minuut stil weeden.
Mor dat is pas ankommende week. Noa het eten schoof Betty et toafelkleed vrij, zette de Rummicub op toafel en schonk snel twee glaskes Port vol. Jan stopte een CD ien et apparoat en Wia begon te zingen : ‘As de oorlog komt en ik moet schoelen, mag ik den bij die!’ ze keken mekoar