“Toe jong” foeide zien moe. “Gewoon eefkes dien arm op lengte holden. Tah nou doe es gewoon doe, eefkes stil”. “Ja mor” pruumde hij weerom, “Piet het pofmouwkes.”
En as één dat wis, dan was hij dat. Al doagen lank struunde hij alle pepier òf dat deur de brievengleuf noar binnen schoven wer aan folders en kranten, om doarnoa met n scharbe scheer, super sekuur alle zwarte pieten uut te knippen van groot tot mini. Want zwarte Piet was zien favoriet, n kunstemoaker was t. Zwarte Piet was om van te holden von er, aaid dee die Piet dingen, die hij ook zo doen zol. Speuls en onberekenboar tegen de krip. Dat was et het meest, tegen de droad ien. Pieten warren om te lachen en lachen was goed, zee zien pabbe aaid.
En nou was de hoofdmeester bij heur ien e klas west, dat dit joar der gien 5 decemberactiviteiten weden zollen, omdat mede deur ziektes en uutvallen van lessen et leerprogram slim achterop roakt was. Meschien dat ter volgend joar wel weer wat ruumte veur was.
Ons nije meester keek van de één noar de ander, mor wis hij veul. Noagelnij was er, ons meester, die nou elke mörgen met de juf van de eerste en tweede klas, stipt om 10 veur negen vanòf Stad uut de olle Gadobus stapten. Zij met, nou december noaderde, al sokken om de schoenen, want je wieten t mor nooit met glatte en zo. En de nije meester die nou ons ien toom holden mos, hopte met. n Tied leden alweer har er ons n proefles geven, ien compleet legerkostuum met mouwstrepen, die de deurslag geven har, zee men. Dus gien Sunterkloas gedonder dit joar.
Mor hoe zollen wij niet hui worden van dizze mooie tied. En nou was t al 1 december en t schoenzingen was al begonnen as opwarmertje noar de grode dag. Ook alle winkels gaffen der n dikke draai aan met heur grode plakoaten op de roamen. Dat van op schoel mos aans, bedocht er hum snachts en hij har hum ien e kop hoald om onverwachts as zwarte Piet met n zak op e rug zien nije meester en de hiele klas te verrassen.
En nou ston er veur de grode passpiegel mooi te weden en was er deur de toverkunsten van zien moe n echte Piet met n dooie verenmuts op e kop. Zo har zien moe op t leste nog spierwitte gedientje stukjes aan de uuteinden van de pofmouwen fabriekt en ok om de halsenek n ruum bemeten boord. Zien pa kreeg der zels oaregheid aan en har met n bessenbries hum compleet moakt, zodat ter òf en toe n jaap uutziet geven kon. En dan de zak nog. Tuurlek n zak, mor doar har zien moe ok al omdocht, met niet allenneg van die dubbele peperneuten, nee ok gekleurde schuumkes en n aantal ien zulverpepier van geel, rood en blauw, beestjes van sukkeloa en as extroa nog 10 groene springkikkers. Mor de top was veur de nije militait meester, n complete Gadobus van witte brös sukkeloa. Want doe er vol tröts vot stapte, riep ze hum weerom en zee, dat er der goed omdenken mos veur t strooien, meester eerst et pakje te geven.
Het was één en al gejoel doe er ieneens, wat te loat de deur van de klas opengooide en met n grode greep uut de zak… Oh nee hè, doar vloog et pakje van e meester hoog vol zwier tussen de hanglampen deur, tot midden ien e klas en onder n krijsen, dat de hiele schoel deurtrok, stötte klas 3 en 4 hum wel vief loagen kienderdik en vochten om et del goande fleurege pakje te berappen.
Meesters bus zo plat as n dubbeltje. Met open mond ston meester aal die tied met n krietje ien e hand noar de kienderbult te kieken of et n stel dieren warren, roofdieren van de slimste soort, die malkander et licht ien e ogen niet gunden.
Doe elk weer met verhitte koppen ien e banken zat, mog toch elk van meester nog n greep uut de zak noar keuze doen. Wat min of meer de zoak wat te plak breide. “Leuk hoor” heurde hij hum hoesten. Die meester, nog nij. Mor nauw har hij der weer meer sloek op of de hoofdmeester ramde de deur, wit as n doek met besloagen bril op zien natte neus en donkerbruun winkte hij me zunder èèn woord.
Gooide met n bats de klasdeur ien e hingen. En puuste hum onnuur ien t gezicht, hoe hij het ien zien smalle hassespant kregen har, hier de brud zo te verzieken, en dat doar de deur was, met n trap noa, zodat de dooiverenmuts host de neiging har de lucht ien te strupen en onder rebel, onnut, mispunt en kanniboal liep er verdoofd et schoelplein òf. Doe er omkeek, zag hij hum nog stoan met twee rondbalde vuusten, die ien et luchtledege omhouwen deden, ten teken dat et oorlog was.
“En” zee zien moe glunder, doe er gedurende n lange tiemerege slenterpartij de gang ien liep en hoogrood onder het uutgieren van onbegrip en miscalculoatie zien teleurstelling der uutgooide. Wel twee nadde zakdoeken vol. En doe wer et gevoarlek stil en het bleef stil, doe ze hieperdun vroeg: “Hastoe dan gien permissie vroagd?” “Nee man,” stutte hij as n vremde “et mos n verrassing weden net as alle kedokerijen rondom rond Sunderkloas.”
Doe zee zien moe: “We zeggen eerst nog mor eefkes niks tegen pa hur” en heur ogen blonken as n verre verontrustende lucht vol donkere buien.
R.W. H(iemstra (december 2021)