Oflopen week zat er ienenent een gat ien de weg bij ons. Nee, niet zo as toen ik ooit op mien racefiets met n kammeroad van een hoge barg ien Itoalië of stoof. Die kammeroad vloog met zien achterwiel deur n gat van 20 centimeter deursnee, zien veurwiel kon er nog krekt omhoog trekken mor t achterwiel vertoonde n slag woardeur der aal soeierend ien de barm tot stilstand kwam. t Was t inne van n fantastische beklimming en ofdoaling. Vekaanzie ien de bargen, wat wil n mins meer.
Mor t gat dat nou ien de weg sloagen is en woar ik het met jim over hemmen wil is van n hiel aandere orde. Das een gat dat niet te dichten valt, niet te repereren zeg mor.
Ik ben vrij nij ien de stroat woar ik nou woon, mor ik vuul mij der vanof de eerste dag al thuus. Vriendeleke minsen om ons hin, elk denkt om mekoar en met oljoar wer der zulfs n kompleet feest organiseerd met carbidknallen en eten en drinken. De gemoedelekheid die wij wend bennen ien t Westerketier is hier krekt n lut stukje over de grens ok.
En met mekoar hadden we ok wel wat zörg om één van de bewoners, der was een met zörgen, privé ging het niet hielendal zoas er groag wol en dan zit geliek ok alles tegen liekt het wel. Van de winter ging het stroef, mor de leste tied leek het wel beter te goan Zoas Ede zong: ”Het zel weer veujoar worden, k was baang dat t nooit meer veujoar worden zol.” Het wer wel weer veujoar, de bomen liepen uut, de vogels gingen nuzzelen en de akkers werden weer omhoald en veurzien van nij zoad. Kaalfkes en lamkes wadden het symbool van nij leven.
We leven ok ien n vrij land en dat konden we de oflopen week ien jubileum vieren. Reden veur dankboarheid en vrolekheid. Hoe kin het dan wezen dat er bij een persoon allend mor donkere wolken ien de kop blieven. Dat de vreugde die wij met zien allen vulen niet bij zo iemand deurdringen wil. En terwiel de wereld deurdroait en gienéén wat ien de goaten het groeit doar de wanhoop. De uutzichtloosheid. Ien een gezond en stark lichoam van middelboare leeftied viendt er een proces ploats dat niet vast te pakken is. Dat niet te bevatten is veur n gewone simpele ziel zoas ik die heb.
Op n ofstand van tweehonderd meter van mij voltrekt zich n drama dat mij dudelek wordt as der n poar politieauto’s deur de stroat kommen, met loeiende sirenes. Dan krieg je deur dat er wat vreselek mis is. Buren zuken mekoar op, der is n soort algemeen schuldgevuul, hadden wij niet wat doen moeten, hadden wij dit niet deur hemmen kind. Soamheuregheid is er, die ien dizze coronatied toch al veul starker is as gewoon.
Een dag loater wordt er votreden, ien n grote optocht, de stroat uut. Het is n iendrukwekkend gebeuren, woardeg zoas iemand die geliefd is verdient. Honderden minsen langs de weg, vrienden, femilie, buren, reloaties, en allemoal klappen ze as er passeert. Het dut goed, vuult warm zelfs.
Mor toch, der zit nou n gat ien de weg, n gat dat niet te dichten is.