Normoal gesproken kom ik eigenlieks nooit op e maart. Dat komt omdat ik er zo’n gruweleke hekel aan heb. Bin je op vekaanzie ien Frankriek of Itoalie, t moakt niks uut woar, ast mor niet ien Spanje is, dan is der ien e buurt altied wel n maart. En doar heur je dan hin te goan. Het schient bij t ultieme vekaanzie gevuul te heuren. Mor ik heb der n ofkeer van. Dat wat er te koop is, is miestal rommel. Buuten het eten om, dat zel wel goed wezen, mor de vrouw en ik bennen mor met zien beiden, dus wij permitteren ons om s’oavends uut eten te goan. Kin ien die landen veur schappelek geld, dus woarom niet.
Ok thuus kom ik eigenlieks nooit op zukke gelegenheden. Ien Leek hemmen je Pinkstermaart, ien Roden Ronermaart en ok ien Tolbert hemmen je de joarlekse braderie. Bie de eerste twee kom ik nooit, mor ien Tolbert loop ik der overhinne om wat lötjes te kopen bie de toneelvereneging, doar ben ik lid van, dus moet ik ze steunen en je himmen sowieso altied pries op elk löt dat je kopen.
Nou heb ik ok vrienden die al joaren op de maart stoan met sokken, ondergoed en aandere textilieuze zoaken, dus ien dizze coronatied docht ik dat ik ze toch mor wat steunen mos. Ik had wat onderboksems neudeg en wat gewone t-shirtjes veur bie huus, dus ik zöcht Ton en Janna op, om mien slag te sloagen. Loerde ientussen noatuurlek ok op nog wat körting. Het binnen toch vrienden, of niet dan! Helpen is goed, mor het moet wel van twee kanten kommen.
Toen ik der toch één keer was wol ik der ok van profiteren. Dus kocht ik mie gelieks n lekkere nije hering en omdat er zo lekker was, werden dat er twee. Bie de keeskroam uut Dokkum kon ik mie ok al niet ienholden, dus der kwammen heerleke stukjes ien e tas, deels veur op stuut en de rest veur bie de borrel. t Is mor goed dat je tegenswoordeg op de maart ok overaal pinnen kinnen, dat geft je teminste het gevuul dat het allemoal niet duur is.
En toen gebeurde het. Bie de Piekeboer ston n vrouw te kieken. Langzoam drentelde ze veur de kroam laangs en keek asof heur leven der van of hing. Met heur vinger wees ze noar de pieken, noar de drumsticks, noar de levertjes en zo ging t n schofke aan. De verkoopster vroeg heur uuteindelek vriendelek of ze heur helpen kon. Toen bleek dat ze eier hemmen mos. Ze vroeg aan de verkoopster hoeveul of dat er ien n deuske zatten en of ze der wel eem ien kieken mog. Het wichtje riekte heur n deuske aan, terwiel dat ik op n ofstandje ston te kieken. De vrouw keek ien t deuske, mompelde wat en wreef der met heur vingers over. “Mag ik nog wel n doosje zien?” vroeg t mins en ze kreeg t tweede deuske woarnoa zich het hiele ritueel herhoalde.
Aal met aal ging dat wel n keer of vier zo en toen docht t wichtje ien e kroam ok dat t wel genog was. Veurzichteg scharrelde ze noar heur boas die an de aandere kaant bezeg was. Noa wat gefluuster hinneweer kwam e man ien actie. Hij pakte n stuk of twinteg eier, kwam toe de kroam uut en liep noar e fiets van t wiefke. Kiek mevrouw zee der, vandoag binnen ze veur niks en hij mikte e eier één veur één bie heur ien e fietstas. Volgens mij is dat n geweldege omelet worden, dat kin niet aans. En e vrouw vertrok met n fietstocht vol eier. Ik mos verschrikkelek lachen mor had ok best wat medelieden. Was dit nou ok n vörm van discriminoatie? Was die vrouw van t padje of of zo, dement misschien? Of was het gewoon zo’n zinneg dinkje die overaal kritiek op hemmen en veur zichzulf het beste willen? Ik zel het nooit wieten, ien elks geval het mien enege bezuuk an de maart toch weer n mooi verhoal opleverd. Met as endresultoat n poar onderboksems.