Zacht ruust de wiend deur de bomen. De zun schient en langzoam schuven de wolken bie de lucht del. Der zingen wat vogels. Ik heur ze wel mor ik heur ze niet. Niks dringt er echt bij mij deur. Ien mien kop zit n beeld. n Foto. “Hee Pieter kereltje, hoe gaat het er mee” en dat met dat dikke brouwende accent uut den Hoag.
Veur mij stijt zien noam grift. Ik zucht, heur : “Woarom zo jong, zo gauw”.
t Was allemoal zo mooi, we konden het goed met mekoar vienden as buren, misschien nog krekt gien dikke kammeroaden met intimiteiten, mor wel die verstandholling, dat begrip veur mekoar, ok de overeenkomsten.
t Was zomor op n dag toen er veur zien huus ston en ik stopte. Met n blied gemoed stelde ik de gewone vroag. Net as aans. Dat was zien antwoord niet. “Nou, prima man. Dat wil zeggen als het met de gezondheid ook zo mag blijven………”
Ik moet hem verboasd aankeken hemmen. “Hoezo?”
“Nou ja, met een bevolkingsonderzoek hebben ze iets gevonden in mijn bloed. Het is geen kanker hoor, maar het is wel iets met het aanmaken van bloedlichaampjes of zo. Dat schijnt niet helemaal goed te werken.
Die onzekerheid ien zien stem. Da’s nij. Dat ken ik niet. Dus we proaten deur, ik wil t wieten. Ok al is het dan gien kanker, het woord wordt wel bruukt, ok deur zien dokters dus.
Uuteindelek bliekt noa verloop van tied dat zien biezundere ziekte ok net zo behandeld worden moet as kanker. Dus met chemotherapie, drie kuren. En dan moet hij ien quarantaine, op n geïsoleerde koamer. Ze goan alle weerstand toe zien lief uuthoalen en dan krigt er doarnoa stamceltransplantoatie.
Weer zie ik de letters op zien steen. Zien noam voluut, zoas er ooit deupt is. En zien gezicht komt weer teveurschien zoas ik hem zien heb toen ien het ziekenhuus, doar ien die isoloatiekoamer. Hij zag er uut as Kojak en zo nuumde ik hem ok. Mor der was gien plak veur humor. Hij jankte as n klein kiend, “Het is net een gevangenis hier, ik wil er uit”. Ien t gesprek dat we hadden gaf er mij wel geliek, hij wis ok wel dat dit de beste weg was en zo, mor hij kon t host niet volholden.
Hij hiel het wel vol en kwam weer thuus. Zien hoar begon weer te groeien en hij zag der goed uut. Allend sloeg de kuur niet aan. De dokters proatten op hem ien. Ok zien omgeving, vrouw en kiender. Ze wollen hem nog een kans geven. Nog een keer de hiele procedure opnij. Chemo’s, isoloatie en stamcellen.
Zien drang om te overleven gaven de deurslag, hij ging weer het traject ien. Met zien starke karakter bleef er opgewekt en optimistisch.
Het leste gesprek dat ik met hem had heb zal mij altied bijblieven. “Ik had nog zoveel willen doen man, maar het is me niet gegund. Weet ook niet hoe het straks zal zijn, zit ik dan misschien ook op een wolkje naar jullie te kijken? En hoe… als hier ooit iemand rondloopt naast….”
Ik pruuf zien diepe verdriet, kin niks aans doen dan hem beloven dat ik alles doen zal om op vrouw en kiender te pazen. Verder zeggen we niks meer, as ik vot goa janken we allebei.
t Is een prachtege steen op zien graf. Heul bijzunder. Doaruut sprekt de liefde van zien gezin, die dit met mekoar bedocht hemmen. As ik vot loop kiek ik noar de lucht. n Mooie witte wolk drift veurbij. Ik steek mien haand op.