Menu Sluiten

Voldoening – Piet de Vries

Het was ien t joar 1965, ik was 16 joar en mog van mien pabbe en mamme al wel n pooske vot op zotterdagoavend. Veul was ik niet wend, ik was n gewone arbeidersjongen uut t Westerketier. Proatte plat en wij hadden thuus gien ploatenspeuler of aander spul woar je moderne meziek op draaien konden. Ik har wel t veurdeel dat ik ien e Stad noar de HBS ging, zo kwammen je met hiel aander volk ien aanroaking en leerde je meer van e wereld kennen. Je kinnen die tied vanzulf niet vergelieken met nou. De jeugd die zo old bennen as ik toen, gijt tegenwoordeg om twaalf uur de deur uut. Dan kommen ze bij mekoar om wat ien te drinken en doarnoa goan ze tot aan e mörgen op stap. Op mien 16e mog ik wel vot, mor ik mos uuterlek om twaalf weer thuus weden. En zeker op de zotterdagoavend, want om twaalf uur begon de dag des Heren. We hadden vanzulf één geluk, as t aargens feest was dan begon dat ok al om acht uur soavends.

Ien die tied was het zo dat n artiest de hiele oavend speulde van acht  tot twaalf. Niet zo as nou dat ze om twaalf uur kommen, een uurtje speulen veur n dik traktement en dan weer met vliegende voart vertrekken noar n aander feest. Zo was t op die zotterdagoavend ien ’65 dat ik met mien kammeroad Piet op e plof vanuut Nijziel noar Auwerd ging, want doar was t feest. Wat veur feest et was dat wiet k niet meer mor wij togen der hin. Even buten t dörp op n groot stuk laand hadden ze n feesttent del zet en ien die tent zat n band te speulen. Op de grote trom ston te lezen: “Nicky and the Shouts.”  Mensenkienders, wat kwam doar n lewaai uut! “We goan weer vot” zee Piet, “dit is ja verschrikkelek”. Mor ik har wel wat meer ervoaring as hij, hij was nooit verder kommen as de “Zuiderzeeballade” en “Ritme van de regen”, mor ik wis al wel wat van Beatles en Rolling Stones. Niet dat ik die meziek kon, mor ik har der wel es noar luusterd op n schoeloavend van de HBS.

Dus zee ik dat we beter nog mor even blieven konden en ik ging twee glaskes bier ophoalen. Piet von t mor niks, mor dat glaske bier moek wel weer wat goed, uuteindelek wadden we wel hiele kirrels vanzulf. En zo begon een van de mooiste oavends van mien jeugd. Mensen, mensen, wat was dat mooi. Zunder dat je daansles had hadden kon je gewoon op e daansvloer stoan en n beetje bewegen, as je wat gevuul veur ritme hadden dan ging dat vanzulf. Of en toe goed kieken hoe aandern dat deden en zo begon mien ‘rock and roll’ oaventuur.

t Wer n prachtege oavend. Nog es n biertje en nog een. En mor metgoan met die zingerij. Piet har t noa n uurtje wel bekeken en  ging noar huus, mor ik bleef want ik haar de smoak te pakken. Noa al die biertjes kwam ik hielemoal lös en het koste mij gien enkele moeite de refreinen uut volle borst met te zingen en t duurde mor even en ik was volkomen ien trance.

Nicky and the Shouts zongen: “I can get no satisfaction”, niet één keer, mor aldeur weer, ik har gien flauw idee woar ze t over hadden, mor t gaf mij zo veul voldoening. Zo as ze nou zeggen zollen, ik ging volledeg  uut mien dak.

En toen ieneenent was ze doar. Wat was ze mooi, mooie korte krultjes en n veltje zo blank, ik har t geliek te pakken. Ze ston tegenover mij, ze schokte met heur heupen en schudde met heur scholders, zo mooi. En alle uutsteeksels schuddende met zal k mor zeggen. Onder t dansen pakte ik heur haand, t was net of der n elektrische schok van heur haand noar die van mij ging, t vuur spatte der of.

Tussen twee dansen ien wol ze wel n colaatje van mij hemmen, we stonden even aan e kaant van e daansvloer en toen begon et. Even n tuutje op e wang en nog wat loater veurzichteg op e lippen. Toen kroop ik heur aan en rook de zwoele geur van heur parfum, mien oadem stokte mien hals, stoamelend zee ik  “vienst dit ok zo’n mooi liedje “,  ja, zee ze. Omdat t binnen zo warm was gingen we even ien buten, uuteindelek paste mij dat vanzulf ok veul beter en zo begon der veur mij n heerleke vrijpartij.

Wat ik mij doar veural van herinner is dat ze vlak achter heur oor n apart dinkje hangen har. t Was krekt n leltje, zoas n geit het. Ach, jim wieten wel, die geiten hemmen van die leltjes, t is net zo’n balzak met mor één bal der ien en om dat mor kompleet te moaken het de Schepper die geiten der  twee van geven.

Nou, zij haar zo’n leltje, wel mini noatuurlek, mor t was wel hiel biezunder. As ik hum tussen mien lippen nam, en der hiel veurzichteg n beetje op zoog, dan begon ze vrimde geluudjes te moaken, man, man, t trilde mie toe de tonen uut. Wij hemmen t hiel gezelleg had die oavend, ik was op slag stroalverliefd en totoal ondersteboven ben ik op e plof stapt en noar huus reden, met t gevuul ien mien lief dat t leven nooit mooier en beter wezen kon as op dit moment. Mor ja, t leven gijt zien gang en t wichtje verdween  uut beeld. Satisfaction bleek van de Stones te wezen, ik heb er nog voak noar luusterd en altied kwam de herinnering van die ene oavend weer boven.

Ik was net de viefteg passeerd en de Stones kwamen ien Stad. t Wer groot aankondegd ien e pers en ik was er vlot bij om koarten te kopen. Dit mog ik niet missen en met n poar kammeroaden gingen wij noar t Stadspark. Ik har last van n soort puberoale opwiending, asof ik veur t eerst op stap was. Ik har t gevuul dat ik de hiele wereld aan kon, dat ik alle wichter die ik zag gewoon aanspreken kon en dat ze dat dan ok nog mooi vienden zollen. Mien kammeroaden zörgden veur t bier, veul bier, de kartonnen trays werden bij bosjes aanrukt.

En toen, toen gebeurde et. Der kwam n toon uut n basgitaar, doem doeeeeeemmmm, en doar kwamen de Stones et podium op en ik was er bij. Ik was er bij!! Ik kreeg n brok ien e hals van ontroering, ik mos slikken en keek gauw de aandere kaant uut.

Ik was op slag weer 16 joar. Nicky and the Shouts stonden veur mij, mor nou wadden t wereldsterren worden. En toen, toen kwam et, “Satisfaction”, t kwam bij mij binnen as n  heilige madrigaal, ik dronk et as t woare as de allerfijnste wien. Voldoening, voldoening!

De Stones hemmen nog n hieleboel aandere nummers speuld, mor ze drongen niet tot mien binnenste deur. t Enige wat ik dee was kieken noar de nekjes van e vrouwen die der wadden. Of ik ok aargens zo’n leltje zag, sums meende ik de geur van heur zwoele parfum te roeken, ze most er weden dat kon niet aans.

Toen ik soavends loat thuus kwam, nogal zweverig van alle bier, lag mien vrouw al op berre, zo zachtjes mogelek kroop ik bij heur onder de dekens en viel ien n rusteloze sloap. Even loater heurde ik ien e verte heur stem lichtelk verboasd zeggen ‘wat dust nou’? Ien n soort trance was ik op zuuk noar dat leltje en zat as n bezetene ien heur nek te zugen. Met n schok kwam ik bij en zee zacht ien heur oor: ’ik heb n prachtege oavend had’. En bedwelmd deur de drank docht ik, jammer ‘de ultieme voldoening’ kinstoe mij op dit moment toch niet geven. Toen viel ik as n blok ien sloap.