Vanmörgen ien de tuun,
von ik,
op t van dauw beperelde gras,
een veerke,
een schietveerke
klein, iel,
net n haalve vinger lang.
Van een putterke
schat ik zo.
Duuzend van zukse veerkes
hollen zo’n vogeltje
iene lucht!
Dat ze slieten is begriepelek
zo drok as ze binnen
met voer zoeken
nustje bouwen
podjes groot brengen,
körtom , die veerkes
droagen dag aan dag!
En naachts, ast putterke rust
hollen ze t liefke waarm.