t Is of ze vandoag meer schrikt as guster om dizze tied. Ok toen kwam e postbode del, mor brocht zomor wat; n tiedschrift en n ansichtkoart. t Kevort wat of ze eileks verwacht zat der gelukkeg niet bij. Rusteg kon ze dan ok van e veurdeur noar e toafel scharreln, de bril opzuken en e ansichtkoart van alle kaanten bekieken. n Vissersbootje haalf op t straand met wat zummerse mensen der omtoe en op e achterkaant veul groeten van een van e kleinkiender.
Vandoag is t vanzulf weer n nije dag. De voetstappen van e postbode bennen al laang verklonken as ze nog aal gewoon an toafel zit. Heur veurgevuul is vandoag traauwens nog staarker as guster. Misschien moet ze gewoon eerst eefkes wat aans doen, want woarom zol ze ok meteen noar de veurdeur goan. Aandern broezen toch ok niet geliek noar veuren om te kieken wat of e postbode brengt, mor moaken gewoon eerst eefkes het waark of woar ze met an e gaang bennen. Of die heuren t klapperen van e brievebus gieneens. Of – nou ja – wachten niet e haalve of wel wiet e hiele dag op e post.
n Zetje blift ze ienderdoad an e keukentoafel zitten om te wachten. Vremd dat t ien huus zo stil liekt as je wachten. Boven heurt ze t holt zomor wat kroaken en dan de klok vanzulf. De klok tikt e tied vot want dat het er altied doan, mor aans luustert ze nooit noar de klok, allent e sloagen telt ze sums. Zo as nou.
Ientussen lijt e post nog aalweg op e deurmat. En as ze niet kikt wiet ze vanzulf ok niet of t gewoon weer n ansichtkoart of zuks is of toch die brief. Heur Mamme har n moal n reken zunder te lezen ien e kachel gooit, t schut heur zomor ien t zin. Ja, Mamme waas n veul driestere vraauw as zij. Zij har altied meer ofwacht en t leven brocht genogt en och, t meeste har goed west. Heur man, e kiender – t waas op heur weg kommen en veul loater waas t weer vervoagd. Joaren terug overleed heur man, warren e kiender uut huus goan, traauwd en harren ok al weer kiender. Zo’n elf of twaalf kleinkiender bennen der, hielendal sekuur wiet ze t gieneens.
Dat met die kachel, verbranden ien e kachel, argens let het heur niet lös.
De klok slagt n moal en wiest haalf drie, ze heurt het en ze zigt het. Heur Mamme har t wel wieten, ja heur Mamme wel. Host zomor, as n woeste doad van verzet tegen alles, tegen elkneen die met goeie road komt, lopt ze noar de veurdeur, pakt het al doagen verwachtte kevort van e mat en gijt noar t aanrecht. Zunder t open te moaken verbraandt ze t boven de geutsteen: De vlamkes loaten t pepier krullen en vremde ziekenhuuswoorden eefkes oplichten veurdat die verdwienen.
Monter zet ze theewotter op en as e ketel zaacht begunt te fluiten, fluit ze as vanzulf veurzichteg met. Veur t eerst ien weken kin ze diep ien- en uut oademen en as ze t gas uutdraait blift ze nog aaldeur veurzichteg fluiten.
[Dit verhoaltje ston eerder ien t tiedschrift ‘Toal en Taiken’, maai/juni 2009, bl. 178]
Tonko Ufkes