An veul wonengs wappert moandag de vlag want t is toegelieks wonengsdag en keunenksdag. Dat woord wonengs is n lasteg Grunneger woord, t stijt gieneens ien n woordenboek; al moeten we t denkelk spellen as woneng. En ien ons toal is t: één woneng en twee wonengs. t Meervoud ien t Hollands is woningen met -en, ien t Grunnegs is t wonengs met -s.
Dat lastege komt veural van de Hollandse ing-klaank die ien woorden zit zo as woning, koning en honing: wij Grunnegers hemmen die ing-klaank hier niet. Kieken we ien t buuswoordenboekje van Reker uut 1988 dan kinnen we zeggen: Willem-Alexander is ons keuneg, keunek of keunenk. Ien t dikke woordenboek van Ter Laan van host n eeuw old is t nog weer aans; doar stijt: keunnk. Bij Máxima is t woord makkelker want ien beide woordenboeken stijt: keunegin.
Wel de Grunneger woordenboeken der op noaslagt, zigt dat eileks alle Hollandse ing-klanken ien t Grunnegs aans bennen, teminnent, voak as t om twee of meer lettergrepen gijt. Misschien is t goed om nou wat veurbeelden te geven: ring = ring, en dat blift ok bij traauwring, bietring en aander ringen. Mor bij echt langere woorden wordt t aans: verdieping = verdiepen, vergadering = vergoadern, vergissing = vergis of vergizzen, haring = heern, honing = hunneg of hunnek.
De Hollandse woorden koning, woning en honing lieken hiel veul op nkander, mor ien t Grunnegs niet, en doar riemen ze ok niet: keunenk, woneng en hunneg. Toch – ien 2020 zeggen we ien t Westerketier allent: keuneng, woneng, hunneng, hereng enz. Of niet sums?
Tonko Ufkes