t Wordt langzoam alles, alles voag;
Men sigt de ploatsen, boomen, –
Een grauwe toren boven t loeg,
Moar eev’n deur t donker komen.
Ien t oosten steit de moan al groot;
De damp drift stoarig noader,
En laans de westerlucht verbliekt
De leste roode oader.
De weide wordt een witte see,
Woar koeien sacht deur snuven,
En uut de stille, wiede vloed
Bugt t reit de brune tuven.
n Harmonikoa singt van hiel ver
Een lied met lange hoalen,…
Doar nemen z’ofscheid van de dag,
Ien d’allerleste stroalen…
[Jelte Dijkstra, veur t eerst publiceerd ien ‘Maandblad Groningen’, 1918 (bl. 258), loater bundeld ien “Verzoameld waark. Gedichten ien t Westerketiers van Jelte Dijkstra”, 2004, bl. 13]
Dit gedicht is op meziek zet deur de groep ‘Törf’ en stijt op e CD: “Dr is ‘n laand” uut 1996.