Mien pa was vroeger bij de post. Ien e tied dat er nog gien auto’s en groene brievenbussen waren. Hij kwam bij de minsen aan e deur, mor kwam voak ok verder, gooide de post dan op e keukentoavel en ging weer vot. Moakte ok voak een proatje, sums met kovvie, sums een borrel, dat kon toen nog. En as er een keer loat was en t weer slecht, och, dan kwam er een bord extra op toavel en kon er zo met eten bij de minsen. Even een telefoontje noar huus dat er wat loater kwam en t was regelt.
Zo gebeurde het ok een keer dat hij met de tassen vol post bij een boerderij t hiem opree. Tussen de schuren deur fietste hij noar de achterdeur en de deur ston wiedwoagens open. Mor der was gien mens te bekennen, oarzelend stapte hij noar binnen, liep deur de brede gaang en klopte op keukendeur. Gien reactie, nog wat hadder kloppen. Weer niks, hij dee veurzichteg de deur open. Moar ien e keuken was niks te zien, er ston een bord op toavel, stuk stuut was al haalf smeerd en er lag kees en wat butter noast. Mor de boer was er niet, vremd, hij gooide de post noast t bord en ging weer vot.
Hij pakte zien fiets en wol weer wegrieden, toen er opeens de boer rond de schuur lopen zag. Hij liep met kop veurover en kwam wat zenuwachteg over, had gien oog en oor veur de wereld om hem henne. Postbode riep aan hem, mor t was krekt of boer niks heurde, der kwam gien reactie. Hij vertraauwde het niet, zette de fiets tegen de schuur aan en ging achter de boer aan. Hij mos haard lopen, want de boer liep op een drafke deur zien schuren. Kennelek was er aargens noar op zoek, mor kon der et niet vienen. Mor wat zocht er dan?
Op een gegeven moment komt postbode de deur uut en knalt bijna boven op de boer, die schrikt er van en kikt verdwoasd noar de postbode. ‘Wat bist aan et doen, man, liekst wel helemoal overstuur?’ Boer kikt hem aan en zeit ‘k zoek n touw?’. ‘Een touw, wat moestoe met n touw?’ ‘Ik goa me ophangen’ zeit de boer ’ik heb het helemoal had, ik wil niet langer, zo het et gien zin meer. Mor nou moest aan e kaant goan, stijist ien e weg!’ Mor de postbode gijt niet weg, en zeit “Wat veur touw zoekst? Ik zal die helpen!”.
Op dat moment vallen de schellen van de ogen van e boer, hij snapt et niet, kikt wat ongedureg om hem henne. ‘Postbode, wolst mij helpen?’ ‘Ja, helpen, ik zoek n touw veur dij, wolst dij ophangen toch?’ Boer schrikt van hemzelf, hij wil zich ophangen? Nee, dat kin toch niet? Ophangen, hij? Hij kikt roadeloos om hem henne, wiet niet goed wat er der aan het. t Is krekt of de postbode hem wakker schudt het, woar was er ien vredesnoam met bezeg? Postbode pakt em bij de aarm en zeit : ‘Kom mor even met noar binnen, proaten we der even over’. De boer gijt zo met, stribbelt niet tegen, hij liekt doodmoe, t zwit stijt op zien kop. Binnen gijt er zittten en vragt de postbode woar zien vrouw is? ‘Die is met buurvrouw noar Stad, mor kin er ok zo weer wezen, ze binnen de hiele mörgen al vot’. ‘Mooi’ zeit e postbode, dan blief ik net zo laang bij dij tot ze thuus is. Eet eerst mor even, dan proaten we doarnoa vedder en ondertussen bel ik de dokter’.
Eelke Solle