Luut van ‘t Sielje is de schrieversnoam van Luitjen Kuipers, geboren ien Lauwersziel. Hij schreef verhoaltjes en gedichtjes en veul doarvan stoan ien zien drie boekjes: “Hoe gijt t met dij” (1990), “t Wad zunder dieken” (1992), “Dit is de leste” (1997). Dizze boekjes bennen ien eigen beheer uutgeven.
Luut van ‘t Sielje zien waark stijt niet ien tiedschriften en t ontbrekt meschien doardeur an n goeie redaksie: geregeld kommen we kromme zinnen en veurspelboare verhoalen tegen. Toch is de toal sums oareg, veural ien t eerste boekje bruukt Van ‘t Sielje nog woorden as ‘wêr’ en ‘dêr’, loater wordt dat ‘woar’ en ‘doar’, om het meer “algemeen-Grunnegs” te moaken (ien Lauwerziel zeggen ze ‘wèr’ en niet ‘woar’).
Uut het boekje “Dit is de leste” stijt hier n stukje uut het verhoal “Een kerstoavend op de Leegte”.
Bij de ploats zette Jobke zien fiets onderdak en liep noar de achterdeeldeur om die weer dicht en op de schotel te doen. Hij heurde voetstappen op de ziet van e ploats en ging kieken. Het was Ietje die de sleutels van e keukendeur ien et duuster vallen loat’n haar, en vroeg Jobke om even met te goan, want ze kon ze niet weer vienen. Laans et padje op ziet van e ploaats liepen ze veurbij de koestalglaskes woarachter de koeien rusteg lagen te weerkauwen. Kommend bij de stookhut, woarien op et trapke de sleutels leit haren die deur Ietjes gestommel argens del vallen warren. Jobke verzette et trapke en verdold, de sleutels vielen van een tree op de roodstienen vloer. Wiel Jobke de sleutels oppakte en aan Ietje gaf, zee hij: Hier ien e stookhut ben ik nog nooit west, want wieder as et achterdeel en de keuken kommen wij as knechten niet.