Oflopen week stond veur de veranderen weer es ien t teken van racisme. Der wordt zoveul over proat en doan dat ik om mie hin allerlei mensen zeggen heur van: hol der nou es over op, as ik het woord racisme nog één keer heur dan doe ik wat. Johan-sigoar-stropstrik Derksen gooide weer es eulie op t vuur en dan komt half Nederland ien t geweer, terwiel de andere helft het prachteg viendt en hem priest om zien openheid en eerlekheid.
Der is noatuurlek ok moeilek n grens te trekken tussen wat nou krekt racistische uutsproaken bennen en wat vrijheid van meningsuting is. Want je maggen best kritiek hemmen op mensen, mor as de persoon woar of je kritiek op hemmen nou toevalleg n aandere etnische achtergrond het, dan is t ienenent racisme. En met wel as je ok proaten, gieneen viendt zichzulf n racist, zelfs Johan-sigoar-stropstrik niet.
Gustermörgen moakte ik weer es n heerleke ontmoeting met. Op mien hiem mos n olle gasleiding verwiederd worden en dan wordt er met groot matrieel uutrukt. Twee grote bussen, woarvan de één met aanhanger en n kroan der op. Doarnoast nog n bestelwoagenkje met man met schop. t Was n mooi koppeltje bie mekoar, ienternationoal kin je wel numen. De man uut de bestelwoagen was n Fries, kwam hielendal ien zien eentje uut Nieuwehorne, de man met de kroan was n Grunninger, mor hij har wel n kleurke. Noavroag vertelde dat er n moeke had die uut India kwam, hij was dus n echte halfbloed. Mien vrouw was der ok bie, die vuult zich het meest n Drent en ikzulf was der as oprechte Westerkwartierder.
En dan nog was der Appie. Appie, zo vertelt er, was n Drent, ien Nederland geboren mor van Marokkaanse olders. Zien pabbe was hier de vurrege eeuw noar toe kommen as gastarbeider. Die mos toen noatuurlek het vieze wark opknappen woar as wij as Nederlanders gien zin meer ien hadden. Krekt as nou de Oosteuropeoanen ien de vleesiendustrie. Mor goed, Appie zienent wadden hier bleven. Ik heb het niet noavroagd, mor Appie zel ien werkelekheid wel Abdulla hieten of zo. En Appie was de aanvoerder van t stel dat hier warken mos en dat kon je op grote ofstand al heuren. Lewoai van hier tot aan Keulen.
Toen de mannen kloar wadden met het wark kwammen ze eem bij ons op t terras veur n kop kovvie. Ik had uut de keuken drie verschillende kopkes metnommen, n zwarte, n witte en n bonte. Ik vroeg neitjes wel of t zwarte kopke hemmen mos, want zee ik, ik wil niet discrimineren. Doar konnen ze wel om laggen en Appie eiste de zwarte op, de witte mor noar de Fries en de bonte noar t halfbloedje. En zo zatten we dreks ien n goed gesprek. Appie vertelde vanalles over zien vriendin en zien kiender en al gauw bleek dat zien achtergrond der veur zörgde dat hij toch wel wat minder vrij ien de wereld ston dan ons soort minsen. Zo zol hij nooit woar n vrouw bie was pikante proatjes holden, kirrels onner mekoar dat kon wel, mor met n vrouw der bij, nee, niet.
Omdat mien vrouw der ok bie zat besloot ik hem wat uut te doagen en ik vroeg hem of er het verhoal van hete Greetje niet kende dan. De kleuren schoten hem uut. “Meneer, dat u dat durft zeggen waar uw vrouw bij is, ooo meneer, hete Greetje, wat erg, dat zal ik nooit meer vergeten!”.
We hebben het met zien allen mor op n laggen zet en ik heb hem beloofd dat ik het er vandoag ien dizze collumn eem over hemmen zol. Zo het Radio Noord er weer n luusteroar bij. En ik heb mie aan mien woord holden. Met de groeten aan Appie.