Menu Sluiten

Stille Nacht – Leneke Struiksma

t Was weer gien stille en rustege nacht west. Wat wol ze toch groag n stille nacht metmoaken.
Ha, dat dut heur denken aan t kerstlied ‘Stille Nacht’, n mooi kerstlied en ze vond et ok mooi om te zingen.
De heule nacht deur had ze stemmen heurd, wadden der buten nou nog steeds minsen aan t proaten? Ze was van t berre stapt en had veurzichteg t gerdien n stukje aan kaant schoven. Deur t roamke noar buten gluurd, mor niks te zien. t Was pikkeduuster en e stroatlanteern aan e aandere kaant van e weg was uut. Ze was weer op berre kropen, voeten wadden al kold worden. Noa n tiedje was ze weer iendommelt, totdat ze zeker wis dat er minsen aan t proaten wadden. Ze had n tiedje leggen te luustern, woar die stemmen toch weg kommen konden? Ze had heur ofvroagd of ze meschien vergeten had de televisie uut te doen. Op t lest, noa n heule tied proberen om te verstoan woar die stemmen t over hadden, was ze toch mor weer van t berre goan.  De lamp op e overloop aandoan, want ze moet niet van e trap knovveln, dan ben je ja nog verder van huus. Veurzichteg, op blode voeten, stapke veur stapke, noar beneden. Ze dee de koamerdeur open. Doar was alles duuster en e televisie was zwart. Vrimd, de stemmen wadden weer weg. Omdat ze toch beneden was, mor even noar de wc. As ze weer noar boven goan wil, bedenkt ze heur en pakt nog  stukje kees uut e koelkast. Even n stukje kees, doar zal ze vast wel lekker van sloapen kinnen. Verkleumd was ze weer op t warme berre kropen, zich lekker iennuzzeld en ien sloap valen.

De volgende dag vertelt ze aan e hulp over de minsen die ze elke nacht proaten heurd en over de stemmen ien heur hoofd. De hulp zei: “Dat komt van de Alzheimer, dat heurt bij de ziekte.’

Oh ja, dat zal t dan wel wezen, ze is wat vergeetachteg.

Ze voelt zich allinneg en ien t hoofd is et n warboel. Ze krigt et niet meer veur mekoar. Het ze nou verziede had vanmörgen of toch niet, of zol er vanmiddag wat wezen? Ze sloft noar de keuken, noar de kalender, woar alle ofsproaken opschreven worden. Ja, welke dag moet ik kieken, wat is t vandoag? Even op e klok ien e koamer kieken doar stijt de dag en doatum bij, makkelek zo’n ding. t Is vrijdag 5 november, weer even kieken op e kalender. Oh, ze wordt ophoald deur heur broer, want schoonzuster is joareg vandoag. Vrimd dat ze dat niet meer ophoalen kin ien heur hoofd, mor t zil wel kloppen. Et stijt op e kalender en ze het et zulf opschreven.
Nou moet ze bedenken wat veur kleren ze aantrekken zil, mor even der bij laangs. Op e kapstok hangt een grieze broek en wat bloeskes. Op e trap leit nog n broek en twee poar schoenen. Boven ien e kast viendt ze nog wat broeken en bloeskes. Ieneenent schiet heur te binnen dat er deur heur dochter beneden op e stoel wat kloar leit is veur vanmiddag,. Nou dan moet ze dat mor aantrekken, kinnen ze ok niet foetern dat et niet bij mekoar past wat ze aantrekt.

Bekòf zakt ze ien heur stoel del. Ze is vot west, mor wiet niet meer woar hin. t Is zo duf ien e kop. Ze kin wel kwoad op heur zulf worden, dat ze t niet meer wiet.

As de dochter soavonds belt om te vroagen hoe t was met e familie, moet ze lang noadenken.
“Wel gezellig”, mompelt ze dan mor.
“Mooi dat et gezellig was en nou mor op berre zeker? Het ma de deur al op slöt doan?’
Ja tuurlijk het ze dat al doan.
‘Nou weltrusten dan mor en lekker sloapen.’

Een dikke moand loater zit ze ien heur luie stoel met heur tablet. Ze kikt altied even wat veur weer et wordt of ze dut n spelletje ‘blokken’. De kiender zeggen dat ze versloafd is aan dat ding, mor wat moet ze aans doen. De heule dag breien, veur t roam stoan te kieken? t Wordt al vroeg duuster, ze zil drekt wat lampkes aan doen. Ien e hoek stijt n nep kerstboomke met gekleurde lampkes. Ze viendt et wel n mooi boomke. Vroeger hadden ze n echte boom met heul veul lampkes, ballen, slingers en engelenhoar. Ja, mor dat het west. Vroeger was er altied snij en scheuvel-ies om en noabij de Kerstdoagen. Wat het ze veul scheuvelt met heur man, de handen overkruus en zo zwierende ze over de iesboan. Loater toen e kiender nog klein wadden, snijpoppen moaken, met n dikke wörrel  as neus en twee kooltjes as ogen. Hoeveul hemmen ze soamen wel niet moakt. En snijbaltje gooien, wat n feest was dat elke winter. De Kerstdoagen met de heule familie bij mekoar, wat was dat toch gezelleg. Mor dat zal ok wel west wezen. Ze zollen heur toch niet de heule Kerstdoagen allinneg zitten loaten?

Een dag veur Kerst stijt ze weer veur de kalender en vertelt aan e hulp wat ze doen gijt met e kerstdoagen. Eerste Kerstdag, smörgens noa de kerkdienst, kommen de kiender en Tweede Kerstdag smiddags goa ik noar één van e kleinkiender.

Kerstmörgen wordt ze vroeg wakker, ze heurt muziek. ‘Stille Nacht’ wordt er speult. Zol ze zich dat nou weer verbeelden, net as die stemmen die sums ien heur hoofd zitten? Ze let heur van t berre glieden en kikt deur t roamke noar buten. Oh wat mooi, doar stijt de muziek kerstliedjes te speulen. Prachteg, hier kin ze van genieten. As de muziek weer verder lopt, krupt ze toch nog mor weer op berre, t is nog vroeg en kold. Negen uur is ze beneden. Wat is et vandoag? Kerst, o ja, want doar stijt heur boomke. Straks de kerkdienst kieken op heur tablet, hopelek goan ze mooie kerstliedjes zingen. ‘Stille Nacht’ en ‘Ere zij God’, die twee viendt ze et mooist om te zingen. Ien e keuken kikt ze op e kalender, wat moet ik ok al weer vandoag. Oh ja, dat worden vast mooie Kerstdoagen.

Doags noa Kerst komt buurvrouw laangs.
‘Hei-je mooie Kerstdoagen had?’

‘Ach ja, heule dag weer allinneg thuus west, mor wel Stille Nacht metzongen!’