Maans en zien electrische fiets bennen zworen vrienden worden. Elke dag moakt er wel eefkes een rondje. As er zien hondje Pjotr veurop ien t bakje zet striekt er et beestje over de kop.
‘Dat had ik tien joar leden doen moeten, wat n wil hemmen je van zo’n fiets. Elke oavend eefkes aan de stroom en de volgende dag kin we weer 100 kilometer rieden.’ Op fietse deur Grunnen!
De eerste weken had er veural ien e buurt wat rondjes reden, wel steeds wat verder vot en zo nou en dan ging er bij een bekende aan veur een kört proatje. Mor nou Pinkster was er meer oardegheid aan kommen. De terrasjes wadden weer open, je konden weer es eefkes ergens binnen kieken en het was host elke dag mooi weer. De rondjes werden ok steeds groter, al mossen ze natuurlek wel om t haalf uur eefkes stoppen, want dan mos t olde hondje weer pissen.
Het was Maans opvallen, dat t de leste weken veul drokker worden was op t fietspad. Niet allenig ‘Grieze golf’-fietsers op robuuste E-bike, beloaden met kovvie, broodjes en bananen, mor ok veul sportievelingen, die e gaang er sums behoorlek ien hadden. Doar snapte Maans hielmoal niks van.
‘Koop dan een racefiets, dat schilt de helft ien t gewicht, huuf je die zwoare motor en batterij niet met te trappen.’
Ze rieden rusteg deur de polder as Maans ieneendend achter zich geroezemoes van proaten en het geluid van banden en derailleurs heurt. Niet veul loater spat m een groepke racefietsers veurbij. Drie man dik, dicht op mekoar, snuuvend, zwittend en luud proatend.
‘Hoezo 1,5 meter, en wordt Corona ok via zwitten deurgeven, dat binnen toch ok aerosolen?’
Hij stuurt zo ver mogelek noar e kaant, de groep passeert em en dan zigt Maans dat één van e achterste rieders n slok water uut zien bidon nemt en dat drekst weer uutspijt. De sputters vliegen Maans om de oren.
‘Harrejasses. Hee jong, klootviool, kiek es uut, spijst me hielmoal onder!’
De fietser kikt wel achterom en moakt een wuivend geboar asof er zeggen wil: ‘Blief dan thuus oldje!’
Eefkes verderop zet Maans zien fiets tegen de boom en pakt Pjotr uut zien bakje. t Hondje schut drekst de baarm ien een strekt zien rechterachterpootje.
Maans fleert zich met n anti-sceptisch doekje wat om de kop. Hij is des duuvels en foetert hardop. ‘Die verrekte smeerlappen!’
Een lut veldmuuske, die ien de baarm zit woar Pjotr zien boodschap bedekt met gras, begunt te piepen.
‘Is die man zo kwoad op dij, wat hest wel niet uutvreten? Hest dien bakje onderscheten?’
Pjotr vertelt t hiele verhoal van de sputterende fietsers en de muus schudt met zien kop.
‘Ja jong, zo is dat volk en ze mikken van alles ien de baarm. Lest zat ik rustig aan een wortel te knoagen en kreeg ik ineens een leeg blikje op mien hazzes. Ik mag zelf ok wel een helm op, zo ver is t henne. Kiek en de schoeljeugd gooit nog wel es een stukje stuk veur, mor die racefietsers allening mor lege verpakking,’
Pjotr knikt.
‘Ja en de boas moet veur mij honnebelasting betoalen, mor t fietsploatje is al laang òfschaft.’
Pjotr strekte snel zien achterpoot nog eefkes weer uut want Maans kwam er al al aan. De muus springt snel achteruut.
‘Wees mor niet benauwd, ik mieg dij niet over de kop! Nou moi, hé!’
Ze rieden nog mor net weer as Maans de groep fietsers van zonet, luud kwetterend bij n poar bankjes zitten zigt. De woede komt drekst weer ien m op borrelen, hij riedt e bankjes eerst veurbij, kniept dan ien e remmen, droait om, hoalt diep op en produceert een dikke groene rachel, die vlak veur de fietsers op de grond beland.
‘Kiek, doar hest m weer om !’