|
|
|
|
|
|
Wenst - Piet de Vries
|
Vanof dressoir kikt ze hum aan. t Flakkerende nepkeerske geft n wat geheimzinnege sfeer aan t geheel. Buten is t al oardeg duuster aan t worden, t was de hiele dag al triest met al die regen. Zunder dat et kold is ien e koamer, huvert er toch even. Bakkes, niks aan!
|
|
Weer dwoalt Maarten zien blik noar e foto. Hij kin der vandoag mor niet lös van kommen. Hij hoopt antwoord te kriegen op e vroag die hum al n mooi schofke deur e kop spookt. Kon er nou mor even één keer, gewoon één keer, met heur proaten. Kieken wat of zij der van viendt, mor t zit er niet ien. t Is al weer vief joar leden dat ze overleden is. De tied vlugt en t gevuul as je older worden is, dat t al vlugger gijt, n joar glipt je zo deur de vingers.
|
|
Zien zeun vond dat er t keerske dat er altied branden loat veur heur foto, mor vervangen most deur zo'n nepdinkje met n batterij der ien. t Was makkeleker en ok minder gevoarlek met t oog op braand. Zien zeun, n frisse kirrel die t best doan had ien e wereld, met n goeie boan, n flinke vrouw en n poar schatten van kiender -zien kleinkiender- woar der zulf stoapel wies met is.
|
Dat is even hiel wat aans as die andere drie kleinkiender van zien dochter, die het er nog nooit zien. Die wonen aan e aandere kaant van e wereld. Hij kent ze allènt van foto's en van òf en toe es beeldbellen. Dan proat je wel even, dat wel, mor je kinnen ze niet vastholden, je kinnen ze niet ruken of ze even stiekem wat ien t oor fluustern, kortom je binnen der niet “close” met, om t zo mor te zeggen. Wat zol er ze toch groag es vastholden willen net zoas die anner twee. En zo valt er terug ien zien prakkezoaties. Hij het niet et gevuul dat er et allemoal zo verkeerd doan het ien t leven, mor toch... hoe zol t west hemmen as ze iendertied niet vertrokken wadden.
|
|
Toen er begun zeuventeger joaren trouwde met Jannie en ze vanuut t westen hier noar t Westerkwartier trokken, was t allemoal zo mooi west. Hij had n goeie boan op t febriek en Jannie was drok met heur artistieke bezegheden, meziek, tekenen en schildern en t huusholden. Al gauw was e oldste geboren, n jonkje en dik n joar loater n wichtje der bij. Och wat n geluk!
|
|
Ze kochten n grotere auto, n stationwoagen en n poar joar loater n caravan. Prachtege vekanzies met e kiender noar e meren ien Oostenriek en op t Leekstermeer had er n mooie zeilboot leggen, zo'n olderwetse holten BM-er, doar had er al joaren van dreumd.
|
|
En toch, toch was er altied wat van onrust ien zien lief zitten bleven, der most toch meer ien t leven weden. As je alles hemmen wat je begeren, dan moet er toch wat meer…, nee…, wat aans weden woar dat je je ien verliezen kinnen. Het gijt toch niet om n nog groter huus, n nog grotere caravan, n nog grotere boot..... Der moet toch ok nog zukswat as n ideoal weden!
|
|
Een kennes van hum, die ok over genog geld beschikte, proatte hum e kop gek. De man had hier ien Nederland zien hiele hebben en holden verkocht en n huus bouwd ien Tasmanië. Op n heuvel aan e kust, met uutzicht over n schitterende baai, de foto's blonken je as vekanzie ien e mude. Doar was grond genog om te bouwen, wark genog om te leven! Wat zol hum eigenlieks tegenholden? Hij was er met Jannie over begund en die leek het ok wel n mooi oaventuur, zuks was ja net wat veur heur.
|
Toen t besluut één keer nommen was ging t hard. t Huus werd verkocht, auto, boot en caravan ok en alle veurbereidens werden trovven. De kennes had n onderkommen veur heur regeld ien Tasmanië, dus t grote emigreren kon begunnen. Huusroad en aandere spultjes ien n grote container, òfscheid van vrienden en femilie en vot wadden ze.
|
En wat was et er mooi! Schitterende natuur, zummers niet te warm en winters niet te kold. Al gauw wadden ze met heur huus aan t bouwen, hij dee t allemoal zulf. t Kon doar ien t groot, machines kon je bij elkeneen lenen en hulp was er aan alle kanten. Met Jannie ging t niet zo vlot, ze had nogal last van hooikoorts, die grote mimosavelden stoven as n gek en doar kon ze niet zo goed tegen. Zelf wat doktern en medicienen slikken, mor t hielp allemoal niet zoveul. t Wol mor niet vlotten. Toen t huus kloar was en ze der ien wonende was Janny twaalf kilo òfvallen en ze was al nooit aan e dikke kaant. En op n oavend kwam t hoge woord er uut. “Ik heb wenst, ik wil groag weerom!” Vanòf t moment dat ze besloten hadden om dan toch mor weerom noar Nederland te goan gingen de klachten vot.
|
|
De hiele operoatie van emigreren begon opnij, mor nou ien omgekeerde volgorde. Terug ien Nederland hurende ze n huuske en Maarten had al vlot weer wark. Allènt... t oarde niet meer. t Gevuul van vrijheid die ze ien Tasmanië hadden, was vot. Vrienden van vroeger wadden verhuusd of scheiden, kortom, hier wol t ok niet meer vlotten. Toch mor weer proaten met allerlei mensen en met de emigroatiedienst en e eindconclusie was dudelek, veur allebei: “We hadden niet teruggoan moeten”.
|
De emigroatiedienst was bereid om heur nog n keer te helpen, dus weer werd alles ienpakt en weer gingen ze noar de aandere kaant van e wereld. Opnij werd er n stuk grond kocht en veur de tweede keer begon Maarten met de bouw van n huus. Der was wel wat minder hulp as e eerste keer en ok al kon de oldste al wat methelpen, t kwam toch bijna honderd procent op Maarten del. t Werd ok n veul groter huus dan de veurege keer dus t viel niet met om t kloar te speulen noast de volle boan die der had.
|
|
De kiender gingen goed, oldste zeun studeerde aan de Highschool en t wichtje ging de artistieke kant op. Janny dee t ok goed, van hooikoorts of andere klachten had ze niks gien last meer en ze settelde zich prima. Allent Maarten zulf, want toen er t huus zowat kloar had begonnen e klachten. De rug was versleten, de rikketik liet hum sums wat ien e steek en t lopen werd al moeileker. Hij kreeg t niet veur mekoar om t huus òf te bouwen. Doarnoast bleek dat e socioale veurzienings doar toch niet zo goed wadden as ien Nederland, dus financieel kwammen ze der ok niet meer uut.
|
|
En uuteindelek wadden ze mor weer weerom goan noar Nederland. Definitief!
|
En nou zit er hier ien zien bejoardenhuuske alles te overdenken. Hij het t goed heur, kin zich best redden, allènt mist er Jannie hiel slim sinds ze deur die vreseleke ziekte uut e tied kommen is. Hij kikt weer noar heur foto. t Keerske is zwak worden, t batterijke zil host wel leeg weden. Uut e femilie had er wat geld arfd en nou overweegt er om nog één keer n reis noar Tasmanië te moaken, noar zien dochter en heur gezin. Allènt zigt er der zo ontieglek tegen op, ien zien eentje dat hiele enne reizen.... Kon Jannie nou nog mor zeggen wat of der doen most......
|
Dan gijt de telefoon. “Hee pabbe, moest es luustern, ik heb t er es met mien vraauw over had ennuhh, ik wiet dastoe dat eigeleks wel hiel groag wilst, mor dat niet echt aanduurst, morreeeh. Wat zolstoe der van vienden as wij met de kaarstdoagen, of ien elks geval aan t enne van t joar, es met zien beiden noar Tasmanië gingen. Dan kinst eindelek dien kleinkiender doar es zien.... Nou, wat zeist ervan?........”
|
|
De troanen stromen Maarten over de wangen, hij zigt host niks meer, kin ok niks zeggen.... hij kikt noar de foto... t keerske is nou hielendal uut... mor hij zigt Jannie dudelek... en ze knikt!
|
|
|
|
|
|
|
|
Foto: Omke Oudeman
|
Vannijs is de nijsbrief van Stichting Mien Westerkwartier
|
Alie de Vries
Geert Zijlstra
|
Vannijs wordt regelmatig verzonden aan de abonnees. Onderaan deze nieuwsbrief vindt u de knoppen voor het aan- en afmelden als abonnee.
Stuur de Vannijs door aan uw vrienden of kennissen, die interesse hebben voor het Westerkwartiers. Iets bij te dragen, graag mailen naar info@mienwesterkwartier.nl
|
|
|
|
|
|
|
|
|
