Ons wieg ston op et Westeraarf, n grensstreek tussen Stad en Laauwers.
Struun en roep en reer, laans kromme padjes deur de wallen met holt. Of deur de open velden, alle kanten op en uut. Doar woar de lucht et laand omaarmt, n luuwte deken hum rolt tot n nust van zoete vastegheid, die waarmte gut zo toe de bonken ien. Gien Fries, gien Drent, mor n Grunneger.
Koester mild et groene groen, het strieken laans boom en struuk, et vlakke laand. Bezing de blode moan bij naacht en hol de zummerzun ien beide ogen, die de dwaarse voeten op schrip zetten. De graauwe handen griepen beet, stonden nooit verkeerd en wieten van gien lösloaten. De hoge stemmen klinken sums wat schel, mor bennen ien wezen smui, bevlogen. Kort veur de kop en hui, n zwak moment, mor schaarpt et hoareg hoofd. Toch, t meest wat telt is hier het vrijweden, zo van; blief me oaf en gien gedonder om e tent en vot te poetsen de maale smoak uut ver verleden.
Weer of gien weer, het aalgedureg waarken en sums feesten zunder rem. Het met mekoar van dörp en streek is hier zo doags. De helpende handen, die aaid mor deur de zwoar en lichte gronden bevrutten en zo et laand omtoverd hemmen tot n paarkgebeuren, bennen overgul.
De stiltes sloapen hier diep en drieven het mooist op het getier van vogels, die haard en zaacht de zegens vergroten en elkeneen verrast welkom hieten.
Ooit sprong veul lu d’aarmoe noar de keel. Elk was brandmaarkt deur n maale tied van lieden en pien. Heele hoeken met schroal en vette gronden warren achterop. Mor laankmanstieden bennen laank veurbij, kropen zoetjes noar de welvoart, deur aaid mor deur te doen, stap veur stap, zied aan zied; de klomp wer schoen.
En nou vandoag de daag!
Het “aarf” is vuld met zwoar gewas en snuvend vee. De grond oplapt woar dikke banden rollen. Trekke-trekkers moede worden. Pad en weg besjeesd, deur jong en old, van stee noar stee, het op en del het hier gien keer. Vlak bij honk de grode wereld om e hoek, met tal van lu ien handel en zoaken.
Mor tussen de diepen – slootjes – slenken, woar moddervelden nou, de dikste vruchten kroamen, bedrievegheden de vroag ver overtreffen, blift eigen tong en toal toch nog van weerde. Groeit host wat, bloeit op, vertel mij wat.
As dan de tied et waark wat mindert of zelfs totoal blokkeert. De gronden onbegoanboar lieken, let elk hum drieven op dromen, klinken störmregens as muziek. Mor as het graauwe licht de naacht oafremt tot ien e bovenste koamer, woar snijbuien op de dakpannen sloapen en zo de brud verlammen, elk de kop bugen moet. Totdat n prille zun et leven weer fiert, weer doekt en tuut en alles hum herhoalt, weer overnijs begunt.
Elk haart weer opspringt as n lam, n jong dik lam.
Reinder W. Hiemstra